KIRGIN DEĞİLİM

"Beni sevmediğin için kırgınım sana
Kendi içimde yani - sana hiç bulaşmadan."

Yirmi küsûr sene evvel yazdığım bir şiirin girişiydi. Sevdiğim gibi; aslında umduğum gibi demeliyim; sevilmediğimi biliyordum. Yine de sevmek - kendi dairemde - fazlasıyla güzeldi. Ona rahatsızlık vermemeye çabalayarak ama kim bilir bazen de yaşadığım derin ve fakat lezzetli acının mahcubiyetini onun yüreğine yükleyerek geçti epeyce zaman... Ona sarılıp dayanamayarak ağladığım bile oldu. Ve isyan edip haksız yere onu zalimlikle suçladığım zamanlar da... Halimi bilirdi; bilinmeyecek, görülmeyecek gibi değildi zira. Sevgiyle ve şefkatle ama her zaman arkadaşça, orada dururdu. Ben bir şey sormazdım; olsa olsa kendimce şiirler yazardım ve o da bir şey söylemezdi. Sessizlik; arkadaşlığı, saygıyı koruyan zarif bir sınırdı. Şimdi biliyorum ki, böylesi bir durumda onun söyleyebileceği her söz gereksiz ve kırıcı olurdu. Sınırlara saygı göstermek ve aynı anda hem sevgiyi hem de zarâfeti muhafaza etmek, olgun insan işi...