HAKİKATLİ İLİŞKİ

Ancak ilişkiyi hakikatle arana koymadığında hakikatli bir ilişkin olabilir.

İnsan doğduğu andan öteye, büyük bir yalnızlık hisseder. Çünkü Dünyaya bir kopuşla gelmiştir ve Dünyada da bir başkasının varlığına yaslanmadan hayatı hissetmeyi öğrenmesi epey zorlu olacak, çokça zaman alacaktır. Bir bebekken hepimiz fiziksel ve duygusal ihtiyaçlarımızı gidermek için temelde annemize muhtacız. Bir yetişkin olmak, özünde anne babadan ve yuvadan bağımsız, bir birey olarak 'ayrılmak' demektir. İnsan ya annesinden kopmakla içine düştüğü korkunç yalnızlığı gidermek için onun yerine koyacağı figürler yaratacaktır ya da bu kopuşun korkusuyla asla tam olarak anne babasından kopamayacak ve bir yetişkin olamayacaktır.

Yetişkin olamamış ve bir başkasının varlığına yaslanmadan hayatı hissetmeyi öğrenmemiş bir insanın hayatında başkaları; eşi, dostu, ahbapları olabilir. Ancak bu ilişkiler, sadece var olmanın derinliğinden kaçmak için birer geçiştirici olmakla kalacaklardır. İnsan ancak tekbaşınalığı becerebildiğinde bir başkasına yaslanmadan hakikatli ilişkiler yaşayabilir.

İnsan ötekinde kendi izini sürmeyi bıraktığında, onu olduğu haliyle görebilir ve onunla hakikatli bir ilişki yaşayabilir. Kendini ötekine yansıtmadan görebilmek; kendini, kendinle arana bir mesafe koymadan ve kendinde görebilmek demektir. Bu da aslında en otantik halimle kendim olmaktır. Bu yüzden kendine gelemeyen, bir başkasına gerçekten gitmiş sayılmaz.