AŞKLA OYUN OYNANIR MI?

İhtiyaç hali içindeydim; çok açtım. Güzel bir kadının sevecenlikle gözlerime bakmasına; ellerimi tutmasına; bana anlayışını, sıcaklığını, kokusunu vermesine; benim onu sevmeme ve anlamama izin vermesine; bana teslim olmasına ve ona teslim olmaya ölesiye açtım. Ben, güzellikle sevmeye ve güzellikle sevilmeye çok açtım. Ben aşkın, bu açlığı tümüyle gidermek olduğunu sanıyordum. Bu yüzden açlığını duyduğum şeyi bana sunacak bir kadına, dilediği aşkı da vermeye hazır ve gönüllüydüm. Onu; onun dilediği, umduğu gibi ya da başka bir şekilde sevip sevmediğim önemli değildi benim için. Nasılsa ona lazım geleni verebilirdim ve ona, biz olmak için ne gerekiyorsa onu verecektim. Verebilirim sanıyordum. Böylelikle aşk inşa edilir sanıyordum. Çok toydum ve kendimin de kanacağı, lezzetli yalanlar söylemeye müsaittim. İnandım o yalanlara ve inandırdım da hatta. Herkesin kendince oynadığı o aşk oyununu, ben de oynadım – tüm hamlığımla... Peki aşk; o oyuna geldi mi?

Aşk her oyunun üstündedir ve aşka gelen tüm oyunları bırakır…